حامدرحیمی پنجکی(هشت شعاع ورزش!!!!)

تاریخچه ورزش

تا دهه 1960 تنها جوانان و افراد با استعداد به ورزش می پرداختند و بازی های المپیک ، جام بین المللی تنیس و لیگ های فوتبال مختص افرادی بود که در رشته خود بهترین بودند و برای برنده شدن رقابت می کردند . در آن زمان تمرکز بر سطح بالای آمادگی جسمانی در نخبگان ورزشی بود اما در آغاز دهه 1960 تغییری در این نگرش به وجود آمد .

ابتکار ورزش برای همه توسط شورای اروپا شکل گرفت ، ایجاد وزارت خانه ای برای ورزش و راه اندازی انجمن های ورزشی نشان از حرکت ورزش به سمت همه افراد داشت . در نتیجه توصیه شد همه افراد می توانند ورزش کنند . انجمن های محلی برای ساخت استخرهای شنا ، مکان ورزشی و زمین های گلف تشویق می شدند .

با این حال اگرچه این ابتکارات برای همه افراد جامعه بود ، اما هنوز بر سطح بالای آمادگی جسمانی تاکید می شد و سطح توصیه های ورزشی بسیار بالا و شدید بود . اما در سال های اخیر تغییر نگرش دیگری شکل گرفته است . دیگر ورزش فقط برای نخبگان نیست و نیازی نیست که در سطح بسیار شدید و اغلب غیر ممکن ورزش کرد .

ابتکارات دولت مانند " به خودتان برسید " ، " سلامتی " : نشاط " همه اقشار جامعه را به شرکت در سطح قابل قبولی از ورزش ترغیب و تشویق می کند . هم چنین دیگر بر تناسب جسمانی و اندام تاکید نمی شود بلکه بر سلامت جسمی و روانی کل جامعه و کاهش بیماری بر اثر استرس تاکید می شود و همه باید برای پیشگیری از مشکلات روحی ، روانی و جسمی باید ورزش کنند .

کم تحرک ترین اعضای جامعه احتمالاً تغییرات کوچک در سبک زندگی مانند پیاده روی ، دوچرخه سواری و استفاده از پله را بیشتر از تغییرات بزرگ ورزشی که نیاز به ورزش حرفه ای دارد انجام می دهند .  در کل در سطح کشور اقداماتی طراحی شده است تا افراد را فعال تر سازند که ورزش بیشتری انجام دهند ، هم چنین در حال حاضر بر کاهش کم تحرکی نیز تاکید می شود . 

تاریخچهٔ جودو از زندگی مؤسس آن جدایی ناپذیر است. پایه‌گذار این هنر رزمی اصیل، استاد جیگورو کانو بنیان‌گذار سیستم مدرن تربیت بدنی مدارس و دانشگاه‌های ژاپن در اواخر قرن نوزدهم (دورهٔ مِیجی)، دانشمند فرهیخته و متخصص در چندین مکتب قدرتمند و پیشروی جوجوتسو از جمله کیتو-ریو و تِنجین شین یو-ریو بود. استاد کانو نخستین فرد آسیایی بود که به عضویت کمیتهٔ بین‌المللی المپیک درآمد. جیگورو کانو در یک خانوادهٔ قدیمی و ثروتمند، با سابقهٔ طولانی در تولید و فروش ساکه در ناحیهٔ میکاگه واقع در منطقهٔ هیگاشی نادا در شهر کوبه زاده شد. پدر استاد، جیروساکو مارِشیبا کانو، پسرخواندهٔ کاهن اعظم معبد (ایزدکدهٔ) شینتوییِ هیوشی بود که تجارت موروثی خانواده را انتخاب نکرد و در مقام یک روحانی ارشد شینتو زندگی اش را وقف امور مذهبی و آموزشی کرد. او باور عمیقی به ارزش تحصیل و نیروی تعلیم و تربیت داشت و از ابتدا پسر سوم خود، جیگورو را برای کسب علم و معرفت به دست اساتید بزرگی چون چوکوئون یاماموتو و شوستسو آکیتا سپرد. استاد در سن نه سالگی مادر خود، بانو ساداکو کانو را از دست داد و همان سال پدر، خانواده را به توکیو منتقل کرد. کانوی جوان در مدارس خصوصی ثبت نام کرد و از ابتدا معلم خصوصی زبان انگلیسی داشت. در سال ۱۸۷۴ برای پیشرفت در مهارتهای زبان انگلیسی و آلمانی به مدرسه‌ای تحت مدیریت اروپایی‌ها فرستاده شد. در آن زمان استاد کانو تنها ۱٫۴۷ متر قد و ۴۱ کیلو وزن داشت. روزی بایسی ناکای، یکی از دوستان خانواده که سابقاً عضو محافظین شوگون نیز بود، دربارهٔ جوجوتسو به عنوان بهترین شکل تمرین بدنی صحبت می‌کرد. پس از آن برخی از فنون جوجوتسو را برای کانوی جوان اجرا کرد و به او نشان داد که با هنر چیرگی بر نیروها و درک لطافت و ظرافت فنون قدیمی جوجوتسو چگونه یک فرد کوچک اندام نیز می‌تواند بر حریفی تنومند و بلندقد غلبه کند. با وجود مخالفت ناکای و حتی پدر مبنی بر خطرناک و از مُد افتاده بودن نبرد تن به تن سامورایی، کانو عزم کرد که هنر را بیاموزد.

این چنین بود که چشمۀ جودو از دل صخرۀ کهنسال جوجوتسو جوشید. استاد جیگورو کانو در سال ۱۹۳۸ هنگام بازگشت از سفر کاری خود به مصر با کشتی هیکاوا مارو، در اثر ابتلاء به ذات الریه درگذشت. او با تعریف دوبارۀ هنر رزمی از شیوه ای مخصوص برای جنگیدن و پیروز شدن به یک طریقت معنوی در زندگی و سلامتی جسم و روح برای عموم جامعه، میراثی ابدی برای نسلهای آینده بر جای گذاشت.

.: به بلاگیکس خوش آمدید :.

حامدرحیمی پنجکی