حامدرحیمی پنجکی(هشت شعاع ورزش!!!!)

کونگ‌فو (به چینی: 功夫) (به انگلیسی: kung fu/kungfu) یک اصطلاح مشهور چینی است که به معنای مهارت است و برای ماهر بودن در یک کاری استفاده می‌شود. در زنجیره‌ای به هر مطالعه، یادگیری یا تمرین مربوط به صبر، انرژی و زمان برای اتمام اشاره دارد. از طریق سخت کوشی و گرانبها بودن هنرهای رزمی لزوما چینی هنرهای رزمی فانی چین محسوب می‌شود. معنای اصلی کونگ‌فو در زبان چینی تا حدی از آنچه که این روزها از این لغت برداشت می‌شود، متفاوت است. کونگ‌فو در واقع به رشته خاصی اشاره ندارد بلکه به تمامی هنرهای رزمی چینی که از گذشته‌های دور در سراسر این سرزمین رواج داشته، برمی‌گردد. در هر یک از نقاط چین، اساتید کونگ‌فو شیوه خاصی از مبارزه را به شاگردان خود آموزش می‌دادند و این مهارت‌ها از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شد ولی به خاطر قانون منع آموزش کونگ‌فو به افراد غیر چینی، هنرهای رزمی چین در طی سال‌ها ناشناخته باقی ماند که در اواسط قرن بیستم این قانون توسط بروسلی نادیده گرفته‌شد و او شروع به آموزش کونگ‌فو به افراد خارجی نمود و اساتید چینی از این کار بروسلی به شدت ناخشنود بودند و برای مجازات بروسلی، فردی به نام وانگ جک من را که در هنرهای رزمی سنتی چینی استاد بود به مبارزه او فرستادند که ملاقات و مبارزه این دو استاد بزرگ بروس لی را از اینکه کونگ‌فو را دست مایه نمایش‌های تلویزیونی کند و مباحث اخلاقی آن را قربانی حرکات مرگبار و مبارزه نماید منصرف نمود و بنیان‌های سبک جیت کان دو را که بعدها توسط استاد بروسلی معرفی شد استوار نمود. در واقع کونگ‌فو فقط برای چینی‌ها یک شیوه مبارزه نبود، بلکه آنان کونگ‌فو را نمادی از هویت و آداب رسوم خود می‌دانستند. کونگ‌فو در چین دارای شاخه‌های شمالی و جنوبی است که رشته‌های شمالی در مناطق شمالی و رشته جنوبی بیشتر در مناطق جنوبی چین رواج دارند، سبک‌های شمالی نیازمند بدنی نرم و انعطاف‌پذیر برای حرکت‌های سریع و ضربات پرشی و برق‌آسا به حریف هستند و رشته‌های جنوبی، نیازمند بدنی پر از عضله و نیرومند برای ضربات مرگبار به حریف می‌باشند. چانگ چوان، نانچوان و خوانچوان جزو سبک‌های شمالی و وینگ چون، چویلی فوت، هونگ جیا و درنای سفید فوجیان جزو سبک‌های جنوبی کونگ‌فو می‌باشد. کونگ‌فو دارای سبک‌هایی نیز می‌باشد که از قدرت درون و نیروی درونی برای مبارزه استفده می‌کند مانند: تای چی چوان، باگوآژانگ می‌شیجی چوان و ... بیشتر رشته‌های کونگ‌فو حرکات خود را از روی جانوران تقلید می‌کنند مانند (کونگفوی پنج حیوان) که روش‌های مبارزه جانورانی مانند: اژدها، مار، میمون، ببر، ملخ و لک‌لک را تقلید می‌کند کونگ‌فوکاران از قدرت انگشتان و سرپنجه‌ها نیز در مبارزه بهره می‌گیرند. امروزه جیت کاندو یکی از رشته‌های مدرن کونگفو می‌باشد که توسط بروسلی پایه‌گذاری شده است.

گذری کوتاه بر رزم

استاد حامد رحیمی پنجکی 

متولد سال ۱۳۶۷ در استان البرز شهر کرج 

از سال ۱۳۷۴ به علت گرایش و وجود جنگندگی موروثی که در درون دارا بود هنر رزمی ووشو را زیر نظر استاد بزرگ ووشوی ایران بزرگمرد استاد دانش آغاز نموسپس پس از گذراندن آموزشها و تمرینات و تحمل ریاضت ها و فراگیری تکنیکهای لازمه،،،بعداز ۵ سال از رشته ی ووشو منفک گشته و تمرینات کونگفوتوآ را زیر نظر بزرگمرد استاد بیات مربی سابق تیم ملی،،استارت زد،،

زیر نظر استاد بیات تمام فنون و تکنیکهای لازمه ی دریافت شالبند را پشت سرنهاد و توانست باکمال موفقیت و پیروزی چهارشالبند کونگفو را نصیب خود کند،،

همزمان با دستیابی به شالبند مشکی کونگفو تکنیک های کونگفو ک به هفت مایگاه یا هفت خط شهره ی عام هستند دست پیدا کرد و تکنیکهای اصولی این هنر زیبارا به اتمام رساند،

سال ۱۳۸۴ از سبک و استایل کونگفو جدا و به تمرینات استاد بزرگ استان البرز محمود آذرسا پیوند خورد،

استاد آذرسا بنیانگذار سبک زیبای کیک بوکسینگ کونگفو در کشور میباشد،،استادحامد رحیمی پنجکی در سبک کیک بوکسینگ کونگفو شروع به فعالیتها و تمرینات سخت پرداخت و پس از دریافت کمربند مشکی از سبک کیک بوکسینگ کونگفو توانست دان یک دو سه و چهار آن را نیز به افتخارات خود افزون کند،

استاد حامد رحیمی پنجکی
 

چندین دوره قهرمانی پی درپی در مسابقات ووشو در سبکهای گوناگون 

قهرمانی در بیش از بیست مسابقات استانی 

قهرمانی در پانزده مسابقات کشوری 

دریافت سه قهرمانی در مسابقات جهانی 

داور درجه یک بین المللی در سبک کیک بوکسینگ کونگفو

مربیگری بین المللی 

عضوتیم منتخب ستاره های استان البرز 

و چندین و چند افتخارات دیگرچون داشتن خط هفت کونگ فو،کمربند مشکی و دان سه بین المللی در بوکس،

عضوانجمن ورزشکاران استان البرز و ........

استاد حامدرحیمی پنجکی در حال حاضر به دلایلی مختلف از تاتامی و میدان مبارزه دست شسته و کناره گیری نموده اند،،امیدواریم این سرمایه ی ملی را مجددا در میادین و ورزشگاهای ورزشی مشاهده کنیم.

تاریخچه ورزش

تا دهه 1960 تنها جوانان و افراد با استعداد به ورزش می پرداختند و بازی های المپیک ، جام بین المللی تنیس و لیگ های فوتبال مختص افرادی بود که در رشته خود بهترین بودند و برای برنده شدن رقابت می کردند . در آن زمان تمرکز بر سطح بالای آمادگی جسمانی در نخبگان ورزشی بود اما در آغاز دهه 1960 تغییری در این نگرش به وجود آمد .

ابتکار ورزش برای همه توسط شورای اروپا شکل گرفت ، ایجاد وزارت خانه ای برای ورزش و راه اندازی انجمن های ورزشی نشان از حرکت ورزش به سمت همه افراد داشت . در نتیجه توصیه شد همه افراد می توانند ورزش کنند . انجمن های محلی برای ساخت استخرهای شنا ، مکان ورزشی و زمین های گلف تشویق می شدند .

با این حال اگرچه این ابتکارات برای همه افراد جامعه بود ، اما هنوز بر سطح بالای آمادگی جسمانی تاکید می شد و سطح توصیه های ورزشی بسیار بالا و شدید بود . اما در سال های اخیر تغییر نگرش دیگری شکل گرفته است . دیگر ورزش فقط برای نخبگان نیست و نیازی نیست که در سطح بسیار شدید و اغلب غیر ممکن ورزش کرد .

ابتکارات دولت مانند " به خودتان برسید " ، " سلامتی " : نشاط " همه اقشار جامعه را به شرکت در سطح قابل قبولی از ورزش ترغیب و تشویق می کند . هم چنین دیگر بر تناسب جسمانی و اندام تاکید نمی شود بلکه بر سلامت جسمی و روانی کل جامعه و کاهش بیماری بر اثر استرس تاکید می شود و همه باید برای پیشگیری از مشکلات روحی ، روانی و جسمی باید ورزش کنند .

کم تحرک ترین اعضای جامعه احتمالاً تغییرات کوچک در سبک زندگی مانند پیاده روی ، دوچرخه سواری و استفاده از پله را بیشتر از تغییرات بزرگ ورزشی که نیاز به ورزش حرفه ای دارد انجام می دهند .  در کل در سطح کشور اقداماتی طراحی شده است تا افراد را فعال تر سازند که ورزش بیشتری انجام دهند ، هم چنین در حال حاضر بر کاهش کم تحرکی نیز تاکید می شود . 

تاریخچهٔ جودو از زندگی مؤسس آن جدایی ناپذیر است. پایه‌گذار این هنر رزمی اصیل، استاد جیگورو کانو بنیان‌گذار سیستم مدرن تربیت بدنی مدارس و دانشگاه‌های ژاپن در اواخر قرن نوزدهم (دورهٔ مِیجی)، دانشمند فرهیخته و متخصص در چندین مکتب قدرتمند و پیشروی جوجوتسو از جمله کیتو-ریو و تِنجین شین یو-ریو بود. استاد کانو نخستین فرد آسیایی بود که به عضویت کمیتهٔ بین‌المللی المپیک درآمد. جیگورو کانو در یک خانوادهٔ قدیمی و ثروتمند، با سابقهٔ طولانی در تولید و فروش ساکه در ناحیهٔ میکاگه واقع در منطقهٔ هیگاشی نادا در شهر کوبه زاده شد. پدر استاد، جیروساکو مارِشیبا کانو، پسرخواندهٔ کاهن اعظم معبد (ایزدکدهٔ) شینتوییِ هیوشی بود که تجارت موروثی خانواده را انتخاب نکرد و در مقام یک روحانی ارشد شینتو زندگی اش را وقف امور مذهبی و آموزشی کرد. او باور عمیقی به ارزش تحصیل و نیروی تعلیم و تربیت داشت و از ابتدا پسر سوم خود، جیگورو را برای کسب علم و معرفت به دست اساتید بزرگی چون چوکوئون یاماموتو و شوستسو آکیتا سپرد. استاد در سن نه سالگی مادر خود، بانو ساداکو کانو را از دست داد و همان سال پدر، خانواده را به توکیو منتقل کرد. کانوی جوان در مدارس خصوصی ثبت نام کرد و از ابتدا معلم خصوصی زبان انگلیسی داشت. در سال ۱۸۷۴ برای پیشرفت در مهارتهای زبان انگلیسی و آلمانی به مدرسه‌ای تحت مدیریت اروپایی‌ها فرستاده شد. در آن زمان استاد کانو تنها ۱٫۴۷ متر قد و ۴۱ کیلو وزن داشت. روزی بایسی ناکای، یکی از دوستان خانواده که سابقاً عضو محافظین شوگون نیز بود، دربارهٔ جوجوتسو به عنوان بهترین شکل تمرین بدنی صحبت می‌کرد. پس از آن برخی از فنون جوجوتسو را برای کانوی جوان اجرا کرد و به او نشان داد که با هنر چیرگی بر نیروها و درک لطافت و ظرافت فنون قدیمی جوجوتسو چگونه یک فرد کوچک اندام نیز می‌تواند بر حریفی تنومند و بلندقد غلبه کند. با وجود مخالفت ناکای و حتی پدر مبنی بر خطرناک و از مُد افتاده بودن نبرد تن به تن سامورایی، کانو عزم کرد که هنر را بیاموزد.

این چنین بود که چشمۀ جودو از دل صخرۀ کهنسال جوجوتسو جوشید. استاد جیگورو کانو در سال ۱۹۳۸ هنگام بازگشت از سفر کاری خود به مصر با کشتی هیکاوا مارو، در اثر ابتلاء به ذات الریه درگذشت. او با تعریف دوبارۀ هنر رزمی از شیوه ای مخصوص برای جنگیدن و پیروز شدن به یک طریقت معنوی در زندگی و سلامتی جسم و روح برای عموم جامعه، میراثی ابدی برای نسلهای آینده بر جای گذاشت.

.: به بلاگیکس خوش آمدید :.

حامدرحیمی پنجکی