حامدرحیمی پنجکی(هشت شعاع ورزش!!!!)

انواع ورزش های رزمی ایران و جهان

با ابداع سبک های مختلف در رشته های رزمی، ورزشکاران توانسته اند ارزش های مختلفی را هنرهای رزمیبیاموزند از جمله: صداقت ، فروتنی ، افتخار ، احترام ، شجاعت ، نظم و تواضع و مهمتر از همه جوانمردی.

ورزش های رزمی ممکن است در جبهه های جنگ آغاز شده باشد ، اما امروزه سبک های مختلف که وسیله ای برای خودسازی است به این رشته ها ورود کرده اند.

یکی از بهترین کار هایی که میتوانید در زندگی انجام دهید و سلامتی تان را تا آخر عمر تضمین کنید برنامه ریزی برای تمرین های ورزشی است.

در مسیر ورزش بهترین کاری که علاوه بر سلامتی جسمانی و روانی ، هیحان را به زندگی شما هدیه میدهد و شما را از هر مانعی در امان نگه میدارد انجام ورزش های رزمی است.

در ایران و جهان ورزش های رزمی متفاوتی وجود داره و هرکس باتوجه به علاقه و فیزیک بدنش بهترین رشته رزمی را انتخاب میکند.

بعضی از ورزش ها تحت عنوان ورزش های رزمی دخترانه و ورزش های رزمی پسرانه معرفی شده اند که برای آشنایی شما با این تفکیک ما مقاله دیگری را نیز نوشته ایم که به تفکیک جنسیتی و روحیات و علایق دختران و پسران بهترین رشته رزمی را به شما معرفی میکنیم

هنرهای رزمی ژاپنی (انگلیسی: Japanese martial arts) به شکل‌های مختلفی از هنرهای رزمی کشور ژاپن اشاره دارد. دست‌کم سه اصطلاح ژاپنی در معنای هنرهای رزمی ژاپنی به‌کار می‌روند: بودو، بوجوتسو و بوگِی. استفاده از بودو که جدیدتر از باقی است، از لحاظ تاریخی به معنای روشی برای زندگی با توجه به ابعاد فیزیکی، روحانی و اخلاقی با تمرکز بر بهبود، تکمیل و رشد شخصی است. بوجوتسو و بوگی دست‌کم از لحاظ تاریخی، تعاریف مجزایی دارند. بوجوتسو به استفاده عملی از تاکتیک‌ها و تکنیک‌ها در مبارزه واقعی می‌پردازد و بوگی، به انطباق و پالایش آن دسته از تاکتیک‌ها و تکنیک‌ها می‌پردازد که برای تسهیل آموزش سیستماتیک و استفاده در محیط‌های آموزشی رسمی کاربرد دارند.

که مبتنی بر استفاده از انرژی چی می‌باشد، در این مبارزات حریفان دائماً در حال شناخت یکدیگر هستند به همین دلیل به آن هنر شناخت حریف هم می‌گویند که این هنر موجب تجربیاتی در شناخت می‌شود که در تمام زندگی قابل استفاده است. این نوع مبارزه با استفاده از حس و انرژی درونی صورت می‌گیرد و مانند شنیدن و پاسخ دادن، دو مبارزه دائماً در حال تمرکز بر نیروی درونی یکدیگرند و زمانی که یکی از حریفان اعمال نیرو می‌کند. طرف مقابل به اصطلاح در حال شنیدن و هدایت نیروی حریف است و زمانی که نیروی حریف اعمال شد طرف دیگر به پاسخ دادن یا اعمال نیرو می‌پردازد. تا جاییکه یکی از حریفان از موقعیت استفاده کرده و تعادل نفر مقابل را برهم بزند. این نوع مبارزه به دلیل این که افراد به صورت حسی در حال سنجش نیروی یکدیگرند، تجربهٔ مبارزاتی را بالا برده و باعث تقویت نیروی درونی می‌شود. برخی معتقدند، «تویی شو» ریشه و منشأ پیدایش ورزش ژاپنی جودو می‌باشد.

این ورزش در ردهٔ ورزش‌های رزمی نرم و درونی قرار دارد و باعث می‌شود تا عضلات بدن با انجام تمرینات نرم و ساده، انعطاف‌پذیر و قوی شوند. تمرینات و نرمش‌های تای جی چوان با حرکات کند، آرام، و معمولاً به صورت گروهی هنگام صبح انجام می‌شوند. متخصصین این ورزش معتقدند که تمرینات تای جی به صورت دسته جمعی، اثر بهتری نسبت به تمرینات فردی آن دارد. این ورزش چینی در خود کشور چین از طرفداران زیادی برخوردار است. در ایران علاقه‌مندان به این رشته در سه بعد قهرمانی، همگانی و درمانی به فعالیت می‌پردازند. ورزشکاران تای جی چوان در دو قالب سنتی و مدرن (مسابقاتی) فعالیت می‌کنند. هم‌اکنون شیوه سنتی و اصیل چن تای جی و یانگ تای جی در شهرهای تهران، اصفهان، شیراز، سردشت و خرم‌آباد بندر بوشهر و مشهد و تربت حیدریه و گتوند تدریس می‌شود

.^[۲]تحقیقات به عمل آمده نشان می‌دهد که تای چی قادر است تا بیماریهای شدید، مزمن و حتی ژنتیکی و صعب العلاج را درمان کند. به‌طور مثال با تمرین تاجی می‌توان امراض قلبی را درمان یا از بروز آن‌ها جلوگیری کرد. همچنین این ورزش می‌تواند استرس را از بین ببرد. تمرینات تنفسی این ورزش همچنین می‌تواند به سالم ماندن ریه و بهبود جریان گردش خون در بدن نیز کمک کند. آهستگی و نرمی در تمرینات تای چی باعث می‌شود تا تمرکز فکری بالا رود که این مسئله خود به کنترل دستگاه عصبی فرد در شرایط بحرانی و فشارهای عصبی بسیار کمک می‌کند.^[۲]

از فواید عمده تای چی می‌توان به تقویت عضلات بدن، انعطاف‌پذیری و شل شدن ماهیچه‌ها و زردپی‌ها، تمرکز و آرامش فکری، تقویت روحی و عصبی و آموزش دفاع شخصی اشاره کرد.^[۳]

کونگ‌فو در کشور چین با دو اسم شناخته می‌شود: در جنوب این کشور که زبان کانتونی موجود است این رشته را همان کونگ‌فو می‌نامند. اما در شمال کشور چین که زبان مندرین رواج دارد این رشته با نام ووشو شناخته می‌شود. کونگ‌فو یا ووشو دارای بیش از ۳۰۰ سبک اصلی و حدود ۱۰۰۰ سبک فرعی می‌باشد که از معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به سبک‌های چانگ چوان، نان چوان، تای چی چوان و وینگ‌چون اشاره داشت. همه این سبک‌ها در دو بخش تالو و ساندا برگزار می‌شوند. ساندا یک نوع مبارزه فول‌کنتاکت است که اوایل سده‌ بیستم با بهره‌گیری از تکنیک‌های مقدماتی کونگ‌فوی سنتی پایه‌گذاری شد و در مسابقات پیشرفته‌تر آن (سانداوانگ) ضربات آرنج و زانو نیز در آن گنجانده شده‌است. تالو به معنای فرم است، و هنرجویان به اجرای فرم در این بخش می‌پردازند. هر چهار سال یک بار مسابقات جهانی کونگ‌فو نیز زیر نظر فدراسیون بین‌المللی ووشو و در قالب ووشو سنتی برگزار می‌شود. اصطلاح ووشو به معنای هنر جنگیدن است.

واژه کونگ‌فو از دو بخش «کونگ» (چینی: 功) به معنای کار، فعالیت، شایستگی یا دستاورد و «فو» (چینی: 夫) تشکیل می‌شود. «فو» در زبان چینی هم به معنی انسان است و هم پسوندی با معانی بسیار مختلف. اگر فو را در معنای اول آن در نظر بگیریم معنی کونگ‌فو چیزی شبیه به «دستاورد انسان» خواهد بود و اگر آن را پسوند بدانیم معنای آن «فعالیت و تلاشی که با صرف زمان و انرژی قابل توجه به دست می‌آید» خواهد بود. به این ترتیب «تمرین کونگ‌فو» در اصل به معنی تمرین یک رشته رزمی نبوده‌است بلکه به فرایند کلی تمرینات بدنی و ذهنی یک شخص و آموزش‌ها و تکامل مهارت‌های او اشاره داشته‌است. حالا این مهارت ممکن است در زمینه یک هنر رزمی باشد یا هر مهارت دیگری در رشته‌های هنری، علمی و فنی مختلف.